Ciudad, Iglesia, Quistococha, Halloween, Fiesta Blanca

Ongelofelijk, we zijn inmiddels al meer dan een maand weg! Hoe snel gaat de tijd! Inmiddels zijn de dagen op Arco Iris erg op elkaar gaan lijken, we hebben nu een vast schema met vaste taken. Daar gaan we jullie niet meer in detail mee lastig vallen :). Deze keer verhalen over al onze uitjes: onze kennismaking met het tropisch regenwoud, met de kerk, en met feest! Enjoy!

Onze eerste "paseo" is alweer ruim drie weken geleden. Op een zondag hebben we Ricardo, Marializ en Nieves, degenen die hier blijven in het weekend, getrakteerd op lunch in de stad. Het was ontzettend gezellig! Iedereen heeft genoten, Ricardo van het eten, Marializ en Nieves van het wandelen door de stad en wij van de gezelligheid. We hebben gekozen om bij Amazon Bistro te gaan eten: een restaurant met een Belgische kok. Dat was wel te merken: verse croissantjes op de bar, bier en friet op de menukaart, net als nog wat andere Belgische gerechten. Gelukkig hadden ze ook hamburgers, waar de kids van genoten hebben. Tussen de Amerikaanse toeristen zaten wij daar heel goed ons best te doen in het Spaans, terwijl de tablet met de menukaart een lege batterij had. Na het eten liepen we in de brandende zon de boulevard op. We hebben uitgekeken over de prachtig groene Amazone, die we allemaal zo mooi vonden, dat we besloten erheen te wandelen, door de "uiterwaarden". Langs allemaal mensen die watermeloen verkochten, mensen die volleybalden en voetbalden daar, en ook nog langs anderen die daar midden in het hoge gras aan het barbecuen waren. We hebben het niet gehaald tot de rivier helaas, het werd een beetje te modderig onder onze voeten en op onze sandaaltjes vonden we dat toch niet zo'n goed idee. Maar we hebben gelopen waar, als het hoog water is, de Amazone staat. Dus stiekem toch in de rivier geweest.

De volgende zondag stond ons een volgende bijzondere ervaring te wachten. Patty had ons in de eerste week al uitgenodigd om mee te gaan naar een dienst van haar kerk, en deze week was dat dan eindelijk zover. Wat was het bijzonder. We zijn allebei geen vaste kerkgangers, maar we hebben allebei wel kerkdiensten meegemaakt in Nederland. Dit was zo ontzettend anders. Het leek wel een popconcert, maar op een ontzettend goeie manier. Het eerste deel van de dienst bestond uit liederen zingen, en dan ook echt zingen. De pastor speelde gitaar, er werd gedrumd, begeleid met elektrische gitaar en bas, het plaatje was compleet. En iedereen in de kerk zong mee. De tekst werd boven het hoofdpodium geprojecteerd waardoor iederen wist wat ze moesten zingen. Met hun ogen dicht, waarschijnlijk omdat iedereen de tekst kende, en meeswingend op de muziek deed iedereen enthousiast mee. Wat een mooie manier om je geloof te vieren. Het gebouw zelf was niet zo indrukwekkend als kerken bij ons; van de buitenkant leek het een huis, de mensen zaten op plastic tuinstoelen, maar de sfeer was zo ongelofelijk goed. Myrthe zei halverwege: "Als de kerkdiensten in Nederland zo zouden zijn, zou ook iedereen gelovig zijn." Ja, bijzonder was het wel. Na het zingen werden we warm welkom geheten en werden de nieuwe mensen gevraagd te gaan staan. Wij waren nieuw, maar we wisten niet zo goed wat er gebeurde, dus waren we te laat. Nou ja, we hoefden ook niet perse op te staan :). De preek die volgde was lang, en ons Spaans is echt nog niet goed genoeg om dat te kunnen volgend. Maar het was een goede oefening. Na de dienst werden we door verschillende mensen aangesproken, ze waren allemaal benieuwd wie wij waren. We zijn niet eens opgestaan en toch vielen we op. Iedereen is hier zo vriendelijk, warm, open en welkom. Ze waren ontzettend blij dat wij er waren en erg enthousiast over ons werk en ons bezoek. Een van de mensen met wie we gepraat hebben, in het Engels, jeej, was de pastor. Hij is naast pastor in de kerk, ook voorzitter van de Foundation Arco Iris, dus hij wist al waar we vandaan kwamen. Hij was heel enthousiast, heeft ons welkom geheten en bedankt voor ons werk. Dat was zo ontzettend fijn om te horen! Al met al was het een heel bijzondere ervaring. De prachtige warme dienst, met enthousiaste mensen die hun geloof echt vieren, alle warme woorden en de nieuwe mensen die we hebben ontmoet, maakten een goede afsluiting van onze eerste maand op Arco Iris.

Halloween viel in onze vijfde week op Arco Iris. We zijn nu gewend, en konden daarom iets organiseren. Met Patty hadden we afgesproken dat we vrijdag de 30ste iets zouden bedenken om de kinderen bezig te houden. We wilden (Nederlandse) spelletjes gaan doen, en kwamen uiteindelijk uit op koekhappen, snoephappen, pictionary, wie ben ik? en een voelspel. Zorgen dat we de kinderen bezig konden houden voor een uur, heeft ons toch echt een week bezig gehouden. Maar het was het harde werk absoluut waard, want wat hebben de kinderen een lol gehad. Ze konden een keer lekker veel snoepen, leuke spelletjes doen. Ze hebben ontzettend hard gelachen, vooral toen de tia's, professor Pedro en wij gingen koekhappen. Wij hebben ook genoten. Het is fijn om voor deze kids zo"n avond te organiseren waar ze van genieten, en we zijn zeker van plan om dat vaker te doen. Gezelligheid mag dan Nederlands zijn, maar we kunnen hier zeker een beetje of heel veel achter laten, als we over anderhalve maand (!) alweer weggaan.

Patty wilde ons graag wat meer van de omgeving en de toeristenplekjes in en rondom Iquitos laten zien, en heeft ons daarom donderdag meegenomen naar Quistococha, een soort dierentuin. Hier hebben we voor het eerst tropische dieren in hun natuurlijke leefomgeving gezien. Ze zaten wel in kooien, net als in Nederland, maar zo'n papegaai, Amazonedolfijn of anaconda zien tussen de junglebomen was toch heel veel bijzonderder dan in Blijdorp. Patty vond het ook ontzettend leuk, ondanks dat er volgens haar niet eens zoveel dieren waren. Wij hebben heerlijk genoten van het aapjes kijken, Myrthe vond het wel lastig dat ze er niet eentje mee kon nemen. Emma vond het prima dat de anaconda niet echt goed zichtbaar was en we hebben papegaaitje leef je nog gezongen bij de papegaaienkooi. Dat is toch wel een beetje het liedje van de trip aan het worden, helaas. Moeten we misschien maar gaan veranderen. Na alle dieren bekeken te hebben, kwamen we bij een prachtige plek om te zwemmen. Daar hebben wij heerlijk genoten van het warme water dat ons toch wel verkoeling gaf, van het prachtige uitzicht op de jungle en van het feit dat we in de Amazone zwommen. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Een bijzonder moment en een bijzondere realisatie, 'We zijn hier wel, in een enorm bijzondere omgeving. Laten we genieten!' Patty heeft ons deze keer op lunch en een ijsje getrakteerd terwijl ze ons de geschiedenis van haar en Arco Iris vertelde. Dat was fijn om te horen, fijn om iets meer te leren over de plek waar we zijn. Volgende week gaan we een andere plek bezoeken, en we hebben afgesproken dat wij dan Patty trakteren. Dat verdient ze ook wel, zo lief dat ze ons overal mee heen sleept! Daar genieten we echt van, van kleine of grotere "paseos". 

Ons laatste uitje was het Fiesta Blanca op zaterdag de 31ste. Georganiseerd vanuit Patty's kerk als een soort van alternatief voor het "Amerikaanse" Halloween, worden er door kinderen voor kinderen dansjes en toneelstukjes verzorgd in een soort stadion. Het stond natuurlijk in het teken van religie, maar zoals alles hier wat met religie te maken heeft, was het wel een feestje. Bij binnenkomst kregen we popcorn en de kinderen een zakje met snoep en de dansjes waren vrolijk. Omdat het "Fiesta Blanca" was, hadden alle mensen iets wits aan. Dat was best een gaaf gezicht, al die witte t-shirts. Zo'n eenheid. Nadat we onze popcorn opgeknabbeld hadden, zijn we nog even naar Plaza de Armas, in het centrum van de stad gegaan voor een wandeling. Het had hard geregend, zo hard dat echt de straten overstroomd waren. Zo veel water. Dat mocht ook wel, na die dagenlange hitte. Patty had al wel eens gezegd dat als het hard geregend had, je heel moeilijk ergens kon komen, maar nu snapten we pas waarom. Er lag echt heel veel water op de straat! Bizar! Gelukkig kon onze motorcar eromheen en zijn we toch veilig aangekomen in het centrum. Daar hebben we een ijsje gegeten en wilden we eigenlijk nog naar de boulevard gaan, maar die was een beetje uitgestorven door de regen. Toen dus maar over het plein geslenterd, geschrokken van de donder en genoten van de muziek en de gezelligheid van de avond in de stad. 

We hebben allerlei leuke dingen meegemaakt, en hopen dat we dit lijstje nog verder kunnen gaan uitbreiden de komende tijd. Het is ongelofelijk om te bedenken dat we inmiddels al ruim 5 weken hier zijn, maar vooral, dat we nog maar 7 weken met de kinderen hebben. En dat terwijl we nog zoveel willen doen! De dagen vliegen voorbij, en het gaat goed met ons. Sommige dagen zijn zwaarder dan andere, maar we genieten steeds meer, van de grote en van de kleine dingen. We zijn ontzettend veel aan het leren, en nog meer aan het meemaken. Niet alles gaat op de blog, helaas voor jullie, maar we moeten tenslotte nog wat verhalen overhouden om aan jullie te vertellen als we weer thuis zijn. Zoals het verhaal van de 90 pannenkoeken die we op een avond gebakken hebben bijvoorbeeld...

Een warme groet uit Iquitos, en tot snel!

Liefs,

Emma en Myrthe