Halverwege...

Whoops, er zijn alweer 4 weken voorbij sinds onze laatste blog. Sorry sorry, maar we hebben het hier zo druk met van alles en de tijd vliegt. De dagen gaan nu zo snel, echt ongelofelijk. We zijn al op de helft van onze reis, over 4 weken laten we Iquitos en Arco Iris al achter ons. Dat is toch wel raar. Soms heb je zo'n momentje dat je dat ineens beseft, en dat is nu al moeilijk. Gelukkig doen we een hele hoop leuke dingen en maken we op en buiten het project van alles mee. 

Zo geven we 2 keer per week balletlessen, iets wat soms best wel moeilijk, maar vooral ontzettend leuk is. Emma had uit Nederland een hoop oude balletschoentjes meegenomen, en de kids hier vinden het een feest om daarmee te dansen. Helaas hebben we niet de juiste maat voor iedereen, dus alleen de kleintjes op maandag hebben schoentjes. Toen Emma de meiden voorstelden om zelf hun schoentjes te bewaren, zodat wij ze niet iedere keer mee hoefde te sleuren en ze niet kon vergeten, konden ze het bijna niet geloven. "Mogen we ze echt zelf bewaren? Wil je ze echt niet terug?" Wat een verrassing wordt het als ze horen dat we ze hier achterlaten :). Niet alleen meiden in de groep trouwens, ook twee jongens die elke week trouw meedoen. Die het zelfs zo leuk vinden, dat ze afgelopen maandag allebei kwamen vragen of ze die dag balletles hadden. Enorm schattig en enorm motiverend, want door het warme weer hebben wij af en toe gewoon geen zin om les te geven. In het Spaans passen en bewegingen uitleggen is al lastig genoeg, maar als het dan ook nog 30 graden is... Maar als we dan zien hoe ontzettend de kids van dat ene uurtje genieten, kunnen wij onze eigen dwarsheid wel even aan de kant zetten. Want ze verdienen wel een beetje plezier en genieten hier, en wat kunnen ze goed dansen!

Buiten Arco Iris doen we ook allerlei leuke dingen, zoals ik al zei. Deze maand hebben we eindelijk Nikki ontmoet, een andere Nederlandse vrijwilligster in Iquitos. Zij werkt op een ander project en is hier al wat langer, dus we waren erg benieuwd naar al haar verhalen. We hebben haar in de stad ontmoet en heerlijk geluncht. Wat is het fijn om even een middagje ander Nederlands dan van elkaar te horen, om verhalen te vergelijken en te horen hoe iemand anders uit ons koude kikkerlandje het heeft in de tropische jungle. Gelukkig heeft ze het erg naar haar zin en al een heleboel dingen gedaan, dus ze heeft ons een hoop tips kunnen geven. Jungletocht, Apeneiland, Zeekoeien voeren, wandelen in de Jungle, leuke restaurantjes: allemaal dingen om onze laatste weken mee te vullen. Ze heeft ons ook uitgenodigd om een keer haar project te bezoeken en mee te kijken wat zij allemaal doet, een kans die we natuurlijk met beide handen aangrepen. Meteen de volgende vrijdag zijn we meegegaan, Campagne lopen. Dit hield in dat we op de markt in Belèn informatie uitdeelden over het gratis verkrijgen van een identiteitsbewijs, omdat heel veel mensen hier geen geld daarvoor hebben en het voor veel dingen toch wel handig of zelfs noodzakelijk is. Helaas moesten we eerder naar huis omdat Emma zich niet lekker voelde. Ze was al ziek en de brandende zon, alle geuren, alle heftige verhalen en de aanblik van halve krokodillen en schildpadden werkt dan niet echt bevorderend. Jammer, maar wat we meegemaakt hebben was indrukwekkend en bijzonder, en Nikki en Nouria waren blij met onze hulp. 

Over ziek zijn gesproken, ons eerste ziekenhuisbezoekje voor onszelf is achter de rug. Emma is naar het ziekenhuis gegaan omdat ze drie dagen lang erg ziek was en niet kon eten, en Patty maakte zich ernstige zorgen. Dat was toch wel even anders dan in Nederland. Even langs de dokter, lang wachten omdat alles hier op zo'n heerlijk Zuid-Amerikaans tempo gaat, heel even binnen en meteen heel wat pillen mee. Gelukkig hielp het en voelde ze zich snel weer helemaal beter, en het is een interessante ervaring en we hebben er weer een verhaal bij :)

In de afgelopen maand hebben we ook een heleboel leuke uitjes gemaakt, niet alleen maar tripjes naar ziekenhuizen gelukkig. Zo zijn we op een zaterdagavond uit eten gegaan met Ricardo, Marializ en Nieves. Het eten was ontzettend gezellig, maar het leukste was toch wel om daarna over een levendige boulevard te lopen. Dat is voor ons tot nu toe de leukste plek in heel Iquitos, de boulevvard, in het speciaal 's avonds in het weekend. Dan komt het tot leven, en in de broeierige warmte van de jungle is er muziek, streetfood, souveniertjes, komieken, clowns, goochelaars, heel veel mensen en vooral heel veel gezelligheid. Dat bruisende idee dat we hadden van Zuid-Amerika, dat komt daar echt tot leven. Genieten, ook voor de kids. Helaas werd ons genietmomentje eerder afgebroken dan gewild, door een ander tropisch fenomeen: plensbuien. En omdat de motorkars (hét vervoersmiddel in Iquitos) als het regent nogal moeilijk doen over naar Arco Iris rijden, zijn we toch maar teruggegaan. Desondanks was het een ontzettend leuke avond!

Een andere bijzondere avond voor ons was ons bioscoop uitje met de kinderen. 's Ochtends hadden we in de stad een film uitgezocht en tickets gekocht, en 's avonds hebben we zes kids meegenomen. Het was wel even moeilijk om te vertellen wie er mee mochten, want iedereen wilde zo graag, maar gelukkig had Patty die keus voor ons gemaakt. Want als het aan ons had gelegen, hadden we alle kinderen in motorkars gepropt en de hele bioscoopzaal gevuld! Met zes kinderen in de motorkar dus, en daarna genieten van een film en popcorn. We hadden niet veel van de film verwacht, met alle nagesynchoniseerde tv die we hier al gezien hebben, maar het was oprecht een super leuke film. Die we ook nog best goed konden volgen. Meer dan van de film echter, hebben we genoten van de reactie van de kinderen achteraf. Zulke brede grijnzen in de donkere bioscoopzaal, zo fijn om iets leuks voor en met hen te doen! De avond afgesloten met een ijsje en dat opgegeten op een gezellig gevuld plein. Kortom, een geslaagde avond

We vermaken ons hier dus prima en de tijd gaat zo snel. Het is voor ons ongelofelijk dat we al twee maanden van huis zijn, maar gelukkig voelt Arco Iris inmiddels ook als een thuis. We zijn helemaal opgenomen in het leven hier, deel van de familie. Dat is heel bijzondere manier om een land en een cultuur te leren kennen. Omdat je echt meeleeft, zie je dingen, maak je dingen mee en kom je op plaatsen die je backpackend zeker weten gemist zou hebben. Toch hebben we ook enorm zin in onze backpack reis, zeker nu we een beetje "tourisme" geproeft hebben tijdens onze fantastische jungletrip! Maar dat is een verhaal voor de volgende blog.

Voor nu, lieve groeten uit Iquitos.

Besos, Myrthe en Emma