Vamos a Peru! Onze heenreis

Hola chicos y chicas, señores y señoras!

We zijn nu een week op Arco Iris, en wat is het snel gegaan. Een heleboel indrukken, activiteiten, lange dagen en nieuwe mensen verder zijn we inmiddels aardig gewend. Aan het Spaans, aan het weer, alleen het tijdsverschil van 7 uur wil nog niet echt wennen. We hebben ons plekje gevonden en we genieten. In deze update ons verslag van de heenreis.

Nu meer dan een week geleden, zaterdag 26 september, zijn we naar Lima gevlogen. 12 uur in een vliegtuig hadden we allebei nog nooit meegemaakt, en we zagen er dan ook een beetje tegenop. Toen we op Schiphol aankwamen, zagen we drukte en lange rijen. We hadden ons ingesteld op lang wachten, maar tot onze verrassing hadden we KLM priority tickets en ging alles dus supersnel. Het afscheid nemen was best even slikken, maar het ging beter dan verwacht, waarschijnlijk omdat we nog niet doorhadden dat we zo lang weg zouden zijn. Een grappend "Tot volgend jaar!" een knuffel een een zeer oncharmante foto later waren we dan ineens toch echt op weg. Door de douane, nog even onze eurootjes inwisselen en daarna hup, het vliegtuig in.

Het vliegtuig was best wel gigantisch, en op onze stoelen lag een dekentje en een kussen klaar voor de lange reis. Ook hadden we allemaal ons eigen beeldscherm, en we hadden een heel gezellige buurman. De reis viel dus ontzettend mee. We zijn ontzettend goed verzorgd, kregen genoeg eten en drinken, warme handdoekjes ter verfrissing en het filmaanbod was groot. De twaalf uur vlogen om en na gezellige gesprekken, veel dropjes, films en tips van onze buurman die in Peru had gewoond, kwamen we dan eindelijk aan in Lima.

Bij de bagageband was het nog even stress, aangezien Emma in eerste instantie de verkeerde backpack van de band had gehaald. Precies dezelfde hoes en precies hetzelfde slot, hoe groot is de kans? We waren even bang dat de eigenaar van deze backpack dezelfde fout zou maken en het niet door zou hebben, maar het is gelukkig goedgekomen en met onze eigen bagage konden we de aankomsthal in waar we onze taxichauffeur verwachtten die ons naar het hotel zou brengen. Hij was er niet. Dus opnieuw, stress. Toen ook onze telefoons niet werkten werd het tijd om onze Spaans skills in de strijd te gooien. Meteen een goeie oefening, en het lukte. We konden iemand duidelijk maken dat we niet konden bellen en mochten zijn telefoon lenen. 20 minuten later zaten we, gezellig kletsend met de chauffeur, in een taxi in het chaotische verkeer van Lima.

Aangekomen bij het hostel hebben we ingecheckt en zijn we meteen gaan slapen. We waren ontzettend moe van het eerste deel van de reis en morgen hadden we ook nog best een stuk voor de boeg. De ietwat gammele bedden en het gebrek aan sloten op de kluizen voor onze tassen leken minder fijn, maar uiteindelijk was het vooral de herrie van de zaterdagavondfeestjes in Lima die voor een onrustige nacht zorgden. 

De volgende ochtend om half 9 stond onze taxi klaar en zijn we weer teruggebracht naar de airport. Opnieuw een aardige taxichauffeur, van wie we bij het afscheid zelfs een kus kregen. Airport in, koffers inchecken. Dat gaat, zelfs in een grote stad als Lima, met de hand, niks geen fancy bagagebanden. Wel drugshonden overigens... We hadden nog niet ontbeten, en hadden honger, dus voor de douane zijn we op zoek gegaan naar een desayuno. Ontzettend lekker en heel goedkoop onze dag begonnen met vers fruitsap en een omeletje, door de douane en weer het vliegtuig in. Dat wel even anders was dan de KLM. Maar helemaal prima. Opnieuw een gezellige buurman die Spaans met ons geoefend heeft en prachtige uitzichten van de Andes en de jungle vanuit het vliegtuig. 

Na een tussenstop in Pucallpa kwamen we dan om 2 uur, precies op tijd, eindelijk aan in Iquitos. Het vliegtuig uit, de warmte in. Deze keer ging het wel goed met de koffers en de pick-up. Patty, de directrice van het project, stond ons met twee van de kinderen op te wachten. Wat waren ze blij om ons te zien. Ons Spaans ging wat langzaam, maar ze begrepen ons en wilden meteen vanalles weten. Wij gingen met de 2 kinderen in de motorcar terwijl Patty volgde met haar motor. Wat was dat een belevenis. Op een gegeven moment moesten we de berg op, en we dachten oprecht dat dat ding het zou begeven. We zagen onszelf al duwen. En wat een stad en wat een verkeer! Overal motors en motorcars die elkaar links en rechts inhalen, en bijna geen auto's. Ons blonde haar werd nogal eens nagekeken en we waren dan ook blij toen we de poort van Arco Iris zagen opdoemen. Wat een andere wereld als je hier binnenkomt. Hier is het rustig en hoor je de herrie van de stad nauwelijks.

Een prachtig groot terrein, met verschillende gebouwtjes, een eendenhok, een sportveld en een speeltuin, palmbomen, fruitbomen, reusachtige padden, hartelijke mensen, lieve kinderen en wifi :). Over dit alles, en onze eerste week later meer.

We houden jullie op de hoogte!

Ciao,

Emma en Myrthe